Singidunum, naziv koji se tradicionalno pripisuje keltsko-rimskom poreklu, vekovima se smatra zvaničnim imenom Beograda pre dolaska Slovena. Međutim, ova naracija zanemaruje duboku prošlost ovog prostora, koji je bio gusto naseljen hiljadama godina pre Kelta i Rimljana, još od neolita i Starčevačko Vinčanske kulture, 6700–4500 p.n.e.) u vreme kada je prvi govorni jezik nastajao. “U početku beše reč…”.

“Antički istoričari navode da su u svojoj istoriji Panonsku niziju i široki pojas Podunavlja naseljavala plemena Sigina, Graukena, SINga i SINda.”

Zašto nam je to važno? – Upravo ćemo rečima “SIN”, “DAVA” “IL” “TOR” da uputimo na autohotnost naroda Singi / Sinji.

Da bi smo mogli da razumemo kako je nastala reč SINGI, prvo ćemo da opišemo reljefnu strukturu priobalnog Beograda pa ćemo da istražimo stare mape i vidimo koliko “singi-“toponima postoji, te doći do zaključka o zajedničkim osobinama, a to je boja, bela, više se misli na sjajna.

Bela Brda Beograda i okoline – Sinje Dine

Beograd leži na tridesetak brda, kažu, i možemo samo da zamislimo kako su ta brda izgledala u vreme kada je sagrađen Singidunum. U ovom tekstu ukazaćemo da je naziv SINGI potekao od srpskog jezika i obradićemo samo brda uz krivinu Dunava kod Beograda a u potezu od Višnjice do Grocke.

Znamo da su ta brda uglavnom od krečnjačkih i lesnih naslaga, tako da imamo da je Vinčansko brdo (poznato arheološko nalazište Belo brdo) nazvano po boji iskopine.

Ako krenemo nizvodno od Vinče nailazimio na Ritopek (Ridebeck) mesto na kojem stoje na dva piramidalno formirana brda i takođe je od belog materijala. Ispod tih brda najverovatnije se nalazi sličan materijal kakav je nađen u Vinči.

Ako uzvodno idemo dalje nailazimo na ostrvo Belu stenu tj. Šveb, a sastav plaže je najsitniji beli pesak. Dok na Višnjičkoj strani imamo lokaciju Bela Stena, takođe nazvanu po belom kamenu. Baš preko puta ostrva bela stena, nailazi se visoko uzvišenje na kojem se nalazi Singidum, na kojem se nalazi ad Octavum, a u podnožju Gradine počinje urbano naselje Višnjica.

Višnjica i njeni nazivi kroz vekove

Višnjica je mesto blizu centra Beograda i nalazi se na nekih desetak kilometara Kalemegdana. Višnjica datira još od rimskog vremena, a po svemu sudeći je i mnogo mnogo starija. Nalazi se u podnožju Milićevog brda i brda koje lokalci zovu Gradina i Vinogradi.

Razne nazive za Višnjicu nalazimo u kartama, austrijskim i turskim katastarskim zapisima, vojnim izveštajima i etnografskim mapama 18. i 19. pa i 16. veka. Zanimljivo je da na istom mestu nalazimo da se nalazi i Singidon na nekim kartama. Na slici dole vidite da je pored Beograda upisan Singodon.

Poznate varijante naziva kroz istoriju:

Na osnovu naziva kroz vekove videćemo da je Višnjici oduvek dodeljivano ime, kako su čuli tako su zapisali. Što nam dovoljno govori o postojanisti Višnjice daleko pre nego su te mape pravljene.

• Visgnizza
• Wisznica
• Woišnitza
• Wischnizza
• Wisnizza
• Višnjica (današnji oblik)

Samo ime „Višnjica“ može se tumačiti kao „mesto više“, ali i kao mesto višeg – više sile, više svesti, što u srpskom jeziku otvara vrata ka višem, nebeskom (bogu Višnjem).

Višnja kao drvo, ali i kao plod koji se često koristi u proizvodnji voćnih vina (vino od višnje – tradicionalno, ritualno, crveno, bogato).

Fonetska deformacija kroz strane jezike:

Zbog nemogućnosti izgovora glasova „nj“, „š“, „č“, strane administracije su zapisivale ime prema svojim jezičkim obrascima:

Zapisničari su beležili ono što čuju, ono kako su pričali narodi tog podneblja. Zapisničari nisu razumeli značenje naziva mesta nego su zapisivali onako kako im je pismo dozvoljavalo, dok su nekim kao Zemunu promenili drevno ime koje zapisaše Taurunum i nazvaše ga Semlin, Zemlin. Ko je razumeo značenja ovh topomnima, pa naravno narod koji je tu živeo a to smo mi.

Latini nisu poznavali slova Ž, LJ, NJ, Č, Ć, DŽ i Š, pa su se znalazili kako su znali i umeli. Slična je situacija i sa Germanima. Poenta je da oni nisu znali značenje reči, a mi znamo. To je ključni dokaz da smo tu od pamtiveka.

Višnjička banja je sastavni deo rejona Višnjica koja je sa svojim termalnim i lekovitim izvorima imala status banje i letovališta beograđana još od davnina, pa je moguće da je bila i svetilište u neolitu. Poznato je se da su izvori sumporne vode u pradavna vremena bila sveta mesta.

U blizini sumpornih izvora nalazi se tunel iskopan u kamenu i koji se račva na dve strane na čijim je krajevima nasilno urušen prolaz za dalje. Od koga je urušen, ne zna se. Nema istorijski pisanih tragova o njihovoj izgradnji. Ko zna možda su i tuneli povezani sa izvorima u okolini i sa drevnom narodom, koji je tu bio pre kelta.

A Kelti (Pogledaj šta mislimo o Letonskoj (keltskoj) kulturi) koji su tu bili kratko tek, 200 godina nisu imali vremena da ih naprave ida su ih Rimljani da su zatekli ili kopali već bi imali negde neki zapis o tome.

Poviše Višnjičke banje, imamo Lešće, na najispupčenijem brdu, na kojem se danas nalazi groblje, koje se moguće po obliku koji ima leži na humki ili nekom drevnom svrtilištu, ili što je pre verovatno na vinčanskom gradu.

Ako krenemo da se spuštamo sa Lešća nailazimo na Slance. A najstariji pomen Slanaca je iz turskog Popisa vlaha Beogradske nahije iz 1528. godine, upisano pod nazivom Islanac kao selo. Brda od Slanaca do Višnjice su: Brešće, Vukojev Valog, Golo Brdo, Gradina, Zmajevac, Lipovica, Milićevo brdo, Nikino brdo, Osovlje, Slanačko brdo, Trapino brdo.

Slanci je verovatno dobilo ime po slanom jezeru koje je tu nekada bilo, a sada su ostale samo slane naslage na tom mestu. Na obroncima Slanaca otkriven je i zeolit (o kojem sam več pisao), što ukazuje na vulkanske aktivnosi u starijoj prošlosti.

Probao sam da opišem rejon od Vinče do Vičnjičke banje i Karaburme, kako se vidi na slici Dunav se lomi u apsolutnoj lakat krivini i da je to usled visokih kamenih stena grebena koji je bio idealan za spas od velikih voda i poplava koje su ne retko pravile minipotope, a i kroz milenijume i imala evidentirane potope. Prirodno je i pretpostavlja se da je u jednom trenutku narod morao da se popne na uzvisine i tada je tu jednom trenutku paravio utvrđenja, tj. prve gradove.

Narod iz Višnjice je od pamtiveka pamtio Gradinu i možda je baš to mesto na kojem bi valjalo da počnu ozbiljnija istraživanja i da se proširi lokalitet Gradina zaštićenog arheološkog područja na šire područje od ad Octavum.

A Beograd. Hajde da vidimo imena njegova kroz epohe.

Sažeta tabela – nazivi Beograda kroz vekove:

Svi se slažu da je Beograd beli grad, a tako se i zvao na svim jezicima, a da li je moguće da to nije bio pre rimskog vremena? Teško.

Toponimi sa korenom “Singi” – od Beograda do Crnog mora

Postoji niz toponima sa korenom “Singi” koji se protežu duž Dunava — od Beograda (Singidunum), preko teritorije Dacije (Singidava), do potencijalnih varijacija u donjem Podunavlju. Oni svedoče o kontinuitetu jednog etničkog, jezičkog ili plemenskog sloja, koji je ušao u toponimiju cele regije.

1. Singidunum

• Lokacija: Beograd, Srbija
• Izvori: Ptolemej, Tabula Peutingeriana, Itinerarium Antonini, Notitia Dignitatum
• Etimologija:
  • Singi = dokazaćemo da je to srpska reč.
  • Dunum = “tvrđava” na keltskom jeziku.
• Napomena: Ovo je najpoznatiji i najbolje dokumentovani toponim sa ovim korenom.
  

2. Singidava (Singidaua / Singidaua)

• Lokacija: Dacija – najverovatnije jugozapad Rumunije, moguće kod današnje Orșove ili Mehadije.
• Izvori: Ptolemej (Geographia) – izričito navodi “Σιγγίδαυα” (Singidava).
• Etimologija:
  • Singi (pleme / region)
  • Dava = „grad“, „tvrđava“ na Singi jeziku imamo “tvr-dava“, “đava”.
• Veza sa Beogradskim Singidunumom – ista etnička osnova.

3. Sangidava / Sangidaua

• Lokacija: Donji tok Dunava, danas južna Rumunija, možda kod Corabie ili Turnu Măgurele.
• Izvori: Neki latinski itinerariji i rekonstrukcije dačkog sistema gradova iz 1–2. veka.
• Etimologija:
  • Vrlo blisko „Singidavi“, razlika je samo u samoglasniku.
• Napomena: Neki istraživači je uopšte ne razlikuju od Singidave — moguće kopistička greška u grčkom / latinskom tekstu.

4. Singidon / Drevni grad Pored Beograda

Šta tačno piše kod Prokopija?

U knjizi De Aedificiis („O građevinama“), Prokopije (6. vek) opisuje kako car Justinijan obnavlja mnoge tvrđave uz Dunav. U jednom delu on izričito kaže:

„…κατεσκεύασεν ἐπὶ τῆς ἐνταῦθα παλαιᾶς Σιγγηδών πόλεως…“
(„…Singidon, koji je odavno bio napušten, sada je obnovljen od strane Justinijana….“)

Ovo je ključno: Prokopije NE kaže da je Singidon isti kao tadašnji glavni grad (Singidunum je već bio grad), već da se nalazio pored, iza Višnjice, a Justinijan ga obnavlja — što otvara prostor za interpretaciju da se radi o starijem, mnogo drevnijem gradu.

Na slici vidimo očigledno postojanje Singidona i to na lokaciji gde se nalazi ad Octavum (na 8. milji / oko 12 km). Kao što vidimo singi je sveprisutno u podunavlju. Pa da vidimo šta znači SINGI?

O zajedničkom korenu imena Singidava – Singidunum – Singone

U francuskom naučnom časopisu (Revue des études anciennes, str. 145) nalazimo veoma značajnu belešku o povezanosti imena Singidava, Singidunum i Singone, gde se kaže:

“Singone, Singidava, Singidunum: tri završetka – ilirski, dački i keltski – za isti koren.”

Uprkos različitim jezičkim završecima u toponimima, autori jasno ukazuju da svi ovi nazivi potiču iz istog korena – Singi. Povezanost sa Siginima (Sigynes), koje pominju Herodot i Apolonije sa Roda, dodatno produbljuje ovaj kontinuitet. Francuski istoričar Camille Jullian smatrao je te narode pretečama Tauriska i povezivao ih sa nosiocima halštatske kulture.

Ipak, dovođenje imena Singi u vezu sa Halštatom (800–450. p.n.e.) teško može stajati, jer se već kod Apolonija spominju u kontekstu Argonauta, čije se mitsko putovanje tradicionalno smešta mnogo ranije – oko 1300–1200. p.n.e., pa čak i do 1400. p.n.e., u doba kasnog bronzanog doba, pre Trojanskog rata.

Za poređenje, Troja pada oko 1180. p.n.e, dok Mikenska Grčka traje od 1600. do 1100. p.n.e. Dakle, Singi se pojavljuju vekovima pre pojave Kelta na Balkanu, što dovodi u pitanje keltsko poreklo imena Singidunum.

Kakvo je značenje reči SINGI?

“Sin” – Starosrpski koren za sjaj, sunce, svetlost

U srpskom jeziku, naroda sa Dunava, pre grčkih, rimskih i slovenskih zapisa, reč “SIN” označavala je svetlost, sunce, sjaj. To i danas osećamo u našem jeziku kada kažemo:

• “Sinulo mi je” – došla mi je misao, zasijalo u umu
• “Sunce je sinulo” – pojavio se sjaj, svetlost
• “Sinje more”, “sinji Dunav” – sjajna, svetlucava površina
• “Sin” – sun, sunce, primer sinulo, obasjalo

Reč sinji nije boja. To je svetlo-sjajna svetlost, biserna nijansa — boja reflektujuće površine vode, boja svetlosti na horizontu. Sinji je sinje more, sinji obronci, sinja zora, sinji vitez.

Ovo pokazuje da imena Singidava i Singidon nisu tuđice, već drevne srpske reči – označavaju Sjajni grad, Sjajnu tvrđavu iznad sinjeg Dunava.

SINJIDUN+AV → SINGIDUN+UM – NJ>G

Kada spojiš sinji i Dunav, dobiješ:

“Sinji-Dun” → reč kojom su srbi zvali svetlu dinu pored Dunava.

Oni kako su čuli tako su i zapisali te sagradili grad – i nazvaše ga Singidunum.

Rimljani nisu imali “nj” niti su razumeli ono što čuju, pa zabeležiše:

• sinji → singi
• dun → dina, gradina

DAVA → TVRĐAVA

Zvanično DAVA = “grad” u trako-dačkom jeziku, ali šta je starije? Mi znamo da je “dava” ono što i jeste, Đava, TVRĐAVA, TVRDAVA.

• Kada se narod oslanja na svoju snagu on gradi “tvrdu-davu”

• Dava, To nije latinska ni germanska reč, već srpski iskonski sloj jezika – reč nasleđena direktno kroz protekle milenijume.
  

Nema diskontinuiteta naziva Beograd

Beograd se oduvek zvao Beograd.

Ali ne samo “beli grad” kao boja kreča — već “grad sjaja”, svetlosti, božanskog odsjaja Dunava, neba i uma.”

Lingvistički sled:

1. Gde je zaista bio prvi Beograd?

Šta se sada tumba ovim saznanjima?

• Nije Kalemegdan, već grad iznad Višnjice, na 160 m n.v.
• Singidunum je samo rimska verzija kasnije istorije.
• Singidon je pre-rimsko svetilište, tvrđava i grad na Beloj steni tj. gradini, iza Višnjice— obasjan Dunavom.

2. Ko su bili Singi?

• Ne „varvarsko pleme“ već nositelji svetlosne simbolike, narod koji je jezikom označavao svetlost: sin, sjaj, sunce.

3. Da li je srpski jezik naslednik trako-dačkog sloja?

• Ako su sin, dava, dun, don, gradina, tvrđava reči koje su preživele — onda ne postoji diskontinuitet sprskog sloja. Naš jezik seže mnogo dublje, u sam koren nastanka govornog jezika.
• Srbi nisu „došli“, već su se iznutra uzdigli — kao kontinuitet autohtonog sloja.

4. Zašto se Singidon zaboravio?

• Rimljani su spalili, ritualno i zbrisali drevni grad Singidon.
• Justinijan ga obnovio – ali kao davno napušten grad.
• Ime se prekrilo zvaničnim rimskim narativima, a jezički koreni ostali su kod naroda.

Zaključak

Beograd nije nastao. On jeste.
Bio je sjajni grad, sinji grad, đava na brdu iznad Dunava, od iskona.

Latinski oblik Singidunum je samo zapis onoga što su Rimljani čuli od naroda ovog kraja, bez razumevanja značenja.

Danas smo vratili značenje.
I ne samo značenje – nego i dušu Srbiji.

Poziv na diskusiju

Ova otkrića nisu konačna, i otvaraju mnoga vrata. Zato postavljam pitanja — ne da bih osporio istoriju, već da bih podstakao razmišljanje:

• Da li je moguće da je Beograd mnogo stariji nego što učimo?
• Da li su sin, don, dava i dun zaista naši iskonski pojmovi, sačuvani u jeziku do danas?
• Ako je Singidon postojao iznad Višnjice — zašto to nije deo zvanične arheološke mape?
• Da li postoji strah od priznavanja kulturnog i jezičkog kontinuiteta na ovom prostoru?
• Da li postoji strah da se deci predaje prava istorija?
• Zašto ne tragamo hrabrije za onim što nas povezuje sa korenom — umesto što tražimo opravdanja u tuđim narativima?

Ako imate dokaze, teorije, izvore, ili lična zapažanja — podelite ih.
Ako imate pitanja, ideje, intuiciju — pišite.
Ova diskusija pripada svima koji tragaju za istinom.

The post Kako je Singidunum dobio ime: Šta znači Singi? Gde je Singidon? appeared first on flick.rs.

Genetska istraživanja, lingvističke analize i istorijski izvori donose sve više dokaza da su Srbi potomci drevnih civilizacija Balkana. Teorija o “doseljavanju” u 7. veku postaje sve zastarelija, jer najnoviji DNK nalazi pokazuju jasan kontinuitet populacije od Lepenskog Vira i Vinče, preko rimskog Viminacijuma, pa sve do danas.

Pored genetike, arheološki tragovi i toponimi ukazuju na prisustvo razvijenih civilizacija na Balkanu daleko pre dolaska Rimljana i kasnijih slovenskih migracija. Jedan od ključnih primera je Singidon, naselje koje je postojalo pre rimskog Singidunuma, a koje je sistematski izbrisano iz istorijskih zapisa. Njegova lokacija poklapa se sa kasnijim rimskim vojnim uporištem Ad Octavum, što ukazuje na ciljano zatiranje prethodne kulture i nametanje rimskih struktura.

Jezik, imena mesta i kulturni obrasci pokazuju slojevitost uticaja, ali i neprekidnu nit koja povezuje savremene Srbe sa civilizacijama starim hiljadama godina. Ovaj članak istražuje kako genetika, jezik i istorija zajedno otkrivaju pravu priču o korenima Srba.

Singidunum (Beograd) – Tragovi Starijeg Singidona?

Ime antičkog Beograda Singidunum ne potiče od keltskog plemena Skordiska, niti je naziv u potpunosti keltskog porekla. Iako se često navodi da “-dunum” označava „utvrđenje“ u keltskom jeziku, prvi deo naziva Singi- ne može se sa sigurnošću povezati sa keltskom rečju za krug.

Ispravno tumačenje naziva Singidunum:

• Singidunum znači “Beli grad”, što se savršeno uklapa u geografiju Beograda, odražavajući sjaj krečnjačkih litica Kalemegdana.
• Nema dokaza da su Skordisci prvi dali naziv ovom mestu, već su ga verovatno preuzeli od starijeg naroda.
• Keltsko poreklo naziva nije sigurno, a Vinčanska i proto-indoevropska etimologija pružaju mnogo logičnije objašnjenje.
• Narod Singi moglo bi biti prvobitni nosilac ovog imena, a njihova genetika i kultura zaslužuju dalja istraživanja.

Međutim, postoji još stariji sloj istorije koji ukazuje na postojanje naselja Singidon pre dolaska Skordiska. Singidon, kao autohtono naselje, mogao je biti ključni trgovački i kulturni centar Balkana pre rimskih osvajanja.
Interesantno, kasnije su Sloveni ime folklorno tumačili kao „Sinji Dunav“ (pojam za sivi Dunav) zbog sličnosti izgovora, i mislilo se da je izvorišno ime je znatno starije od slovenskog dolaska i keltskog uticaja, a dali je to tako, saznajte u ovom tekstu kako smo dekodirali reč Singidunum.

Ako su Rimljani uništili Singidon i na njegovom mestu podigli vojni logor Ad Octavum, Castrum Flavije legije IV, to bi bio još jedan primer kako je antička civilizacija Balkana sistematski brisana i zamenjena rimskim administrativnim i vojnim strukturama.

Ova hipoteza dobija na snazi zahvaljujući kartografskim i arheološkim nalazima koji pokazuju da su Beograd i Ad Octavum imali dublju istoriju od one koju tradicionalna nauka priznaje.

Dunav (Danube) – Svedok Starog Poretka

Reka Dunav nosi ime koje je jedno od najstarijih u Evropi. Ono krije tajnu i ključ je za razumevanje

predrimskog perioda. Kelti su je zvali Danuvios, a Rimljani Danubius; taj isti koren se vidi u imenima reka poput Dona, Dnjepra i Dnjestra.

Ovi koreni ukazuju na drevnu kulturu koja je oblikovala naš jezik i identitet.

Blagotin – Blagotin je naziv ranoneolitskog lokaliteta u centralnoj Srbiji (kultura Starčevo, oko 6200. god. p.n.e.)​

Sam toponim je slovenskog porekla, sa korenom blag- u značenju „dobar, blag“ ili blago („bogatstvo, blago“) dok je utvrda “tin” se propisuje keltima. Moguće je da ime reflektuje kasniju narodnu predstavu o „blagom“ i plodnom zemljištu ili pronalaženju „blaga“ (arheoloških dragocenosti) na tom mestu.

Iako se ime Blagotin pojavilo mnogo posle neolita, kontinuitet naseljenosti tog kraja vezuje se za vinčansku i starčevačku kulturu – što sugeriše da savremeni naziv čuva sećanje na osobenost lokacije od davnina. (Napomena: Ne postoji antički zapis o imenu Blagotin; naziv je novijeg datuma, ali je dat primerom zbog svoje simbolike.)

Ostali toponimi – Mnogi drugi toponimi u Srbiji kriju slojevitu etimologiju. Npr. Viminacijum (kod Požarevca) bio je rimski grad čije ime verovatno potiče od latinskog vimen („prut, vrbovo šiblje“), aludirajući na vrbake kraj Dunava.

Takođe, Vinča (po kojoj je nazvana neolitska kultura) dobila je ime po savremenom selu, ali ime može koren imati u reči vino (vinova loza) ili starijem terminu.

Ovi primeri pokazuju mešanje jezičkih slojeva – od praistorijskih (predindoevropskih ili indoevropskih), preko antičkih (keltskih, latinskih), do slovenskih – što nam lingvističkim putem odražava smenu i spajanje kultura na tlu Srbije.

Genetske Studije: Od Lepenskog Vira i Vinče do Danas

Arheogenetska istraživanja poslednjih godina pružaju snažne dokaze o kontinuitetu populacije na centralnom Balkanu od praistorije do danas. Najstariji lovci-sakupljači iz mezolita, poput onih sa lokaliteta Lepenski Vir (oko 9000–6000. god. p.n.e.), nosili su haplogrupе (poput Y-DNK haplogrupe I2) koje su i danas dominantne među Srbima​.

U stvari, procenjuje se da oko 30% genoma savremenih Srba potiče od te prvobitne mešavine starosedelačkih lovaca i neolitskih poljoprivrednika u Đerdapu​.

Na Lepenskom Viru je arheološki dokumentovano mešanje domaće mezolitske populacije sa prvim zemljoradnicima pristiglim sa Bliskog Istoka posle 6200. god. p.n.e.​

Ta fuzija kultura (fizički vidljiva kroz zajedničke ukrase, arhitekturu trapezoidnih kuća i skulpture riba) ostavila je genetski trag koji i danas nosimo.

Velika studija drevne DNK iz regiona, objavljena 2021. godine, obuhvatila je uzorke od bronzanog do srednjovekovnog doba (uključujući rimske nekropole Viminacijuma) i uporedila ih sa modernim stanovništvom​.

Rezultati su pokazali izuzetnu genetsku postojanost: približno 50% genoma današnjih Srba potiče od autohtonog balkanskog stanovništva (bronzanog i gvozdenog doba), dok je drugih ~20% došlo sa slovenskim doseljenicima u ranom srednjem veku​.

To znači da doseljavanje Slovena u 6–7. veku nije zamenilo lokalno stanovništvo, već su se doseljenici pomešali sa potomcima starosedelaca​.

Zahvaljujući kontinuumu uzoraka od praistorije do danas, naučnici su mogli da kvantifikuju koliki deo drevne DNK opstaje u modernoj populaciji​. Na primer analize na nalazištima Viminacijum, Timacum Minus, Medijana i dr. pokazale su da su ljudi sahranjeni oko 5–6. veka imali genetski profil vrlo sličan današnjim Srbima, peko 50%​.

Kontinuitet pisma: Vinčanski koreni leptonskog jezika

Vinčansko pismo (5300–3200 p.n.e.) sadrži simbole koji imaju direktne paralele u kasnijim pismima, poput etrurskog, leptonskog, venetskog… Nakon dublje analize možemo zaključiti da su se u to vreme formirala pisma, ali da je to bio JEDAN GOVORNI JEZIK koji najviše pronalazi reči u današnjem srpskom jeziku.

Upoređivanje pokazuje da nijedan leptonski znak jezika koji se pripisuje keltima ne izlazi izvan vinčanskih simbola, sugerišući da su ova pisma izvedena iz autohtonog vinčanskog pisma, te da niko još nije dokazao suprotno.

„Latenska kultura je pre svega naslednik Vinčanske civilizacije, a ne njen kolonizator.
Nazvati ostatke na Karaburmi i Višnjičkoj Banji ‘keltskim’ bez DNK potvrde je ideološka konstrukcija, a ne naučni zaključak.“

Ovo ukazuje na kontinuitet simbolike i jezika, koji je kasnije manipulisan u 1. milenijumu p.n.e., često kako bi se “zamazao” autohtoni uticaj u korist keltskog ili rimskog narativa.

Kombinacija lokalne balkanske komponente i nove istočnoevropske (slovenske) komponente.

Posebno je zanimljiv nalazi iz Viminacijuma koji ilustruju genetsku raznolikost tokom Rimskog carstva: većina lokalnih Rimljana bila je potomstvo balkanskih starosedeoca (integrisanih u rimsko društvo)​, ali pronađen je i pojedinac sa izrazitim poreklom iz Istočne Afrike (nosilac Y-haplogrupe E1b1-V32 i mtDNA L2a1j)​.

Izotopske analize njegovih zuba ukazuju da je detinjstvo proveo van Balkana, verovatno na morskoj ishrani​.

Ovakav slučaj svedoči da su tokom antike robovi i vojnici iz udaljenih krajeva dospevali na Balkan, ugrađujući i svoje gene u lokalnu populaciju. Ipak, takvi doseljenici bili su malobrojni; glavna masa stanovništva imala je genetski kontinuitet od gvozdenog doba, preko rimskog perioda, sve do danas​.

Ukratko, savremeni genetički portret Srba može se objasniti kao slagalica slojeva: najstariji sloj su paleolitsko-mezolitski lovci (nosioci haplogrupe I, prisutni u Lepenskom Viru), zatim neolitski farmeri iz Anadolije (haplogrupe G2a, J2 i dr., pristigli u Vinčansko doba), potom nomadski Indoevropljani iz bakarnog i bronzanog doba (Y-haplogrupa R1b, R1a itd.), Kelti latenskog doba, romanizovani Balkanci, i najzad rani Sloveni sa istoka.

Svi oni su ostavili trag, ali su se stapali jedni s drugima. Tako današnji Srbi genetski kontinuiraju mnoge drevne populacije, što potvrđuje teza da su balkanski prostor i nakon velikih seoba naroda uglavnom nastavili naseljavati potomci domicilnih grupa uz nove dodatke, a ne potpuno novi doseljenici​

Seobe Skordiska, Sarmata i Drugih: Dodiri sa Praocima Srba

Kelti Skordisci doselili su se na Balkan u 3. veku p.n.e. nakon Keltskih pohoda kroz Grčku, ali tačno vreme i obim migracije nisu potpuno jasni. Naselili su područje oko ušća Save u Dunav (današnji Beograd), preuzevši postojeći Singidunum, ali su tu opstali samo oko 200 godina, pa su dokazi o njihovom uticaju ograničeni.

Pretpostavlja se da su se Kelti pomešali sa zatečenim stanovništvom, a kasnije i sa Rimljanima, iako tačna priroda tog mešanja nije potvrđena. Neka genetska istraživanja pokazuju sličnosti između današnjih Velšana i Srba, ali koreni te sličnosti nisu sigurno keltski, jer keltsko poreklo nije dovoljno dokazano. Zajednički kulturni elementi – poput frule i gajdi prisutnih kod Kelta i Srba – ukazuju na prožimanje, ali tačno poreklo ostaje neizvesno.

Kelti nisu nestali bez traga; deo njih je romanizovan u doba Rimskog carstva, a kasnije slavenizovan, što ukazuje na kontinuitet kroz asimilaciju, ali starosedeoci Balkana, uključujući proto-Srbe, već su bili prisutni pre njihovog dolaska.

Sarmati i iranska veza

U poslednjim vekovima stare ere i tokom prvog milenijuma n.e., stepski narodi iranskog porekla (Skiti, Sarmati, Jazigi, Alani) prodirali su u Panonsku niziju i Podunavlje. Sarmati, konkretno pleme Jaziga, naseljavali su Banat i Bačku u doba Rima, severno od Dunava.

Antički autori beleže sarmatsko pleme pod imenom Serboi (Sirbi) u oblasti severnog Kavkaza i oko Azovskog mora. Plinije Stariji (~77. n.e.) pominje Serbe na obali Meotskog jezera, a Ptolomej (~150. n.e.) locira Serboi u zaleđu Kavkaza, između severnih padina Kavkaza i reke Volge. Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit (10. vek) u “De Ceremoniis” beleži plemena Krevatas i Sarban na Kavkazu, blizu reke Terek, ukazujući na dugotrajno prisustvo ovih grupa.

Iako su Serboi bili sarmatskog porekla, njihovo ime podseća na Slovene Srbe. Tokom Velike seobe (4–5. vek), Sarmati su bežali pred Hunima ka zapadu, mešajući se sa proto-Slovenskim plemenima. Neki istoričari, poput Marije Gimbutas, smatraju da su Sarmati Serboi i srodni Hrvati (Horovati) preneli svoja imena na slovenske grupe, čineći etnogenezu ranih Srba i Hrvata. Ova hipoteza sugeriše da su Serboi iransko pleme koje se stopilo sa Slovenima, ali jezik i toponimi poput “Serbinum” (koji Ptolomej pominje u Panoniji) ukazuju da je koren “Serb-” bio prisutan na Balkanu mnogo pre slovenskih seoba.

Dodiri sa drugim narodima

Pored Kelta i Sarmata, prostor buduće srpske etnije doživeo je brojne uplive. Tračani i Iliri, praistorijski Balkanci, činili su osnovu stanovništva pre dolaska Rimljana i Slovena, a mnogi su preživeli kroz romanizaciju i kasniju slavenizaciju. Rimsko osvajanje (1–4. vek) dovelo je do priliva legionara, trgovaca i kolonista iz Italije, Grčke i Malog Azija, ali genetske analize (npr. iz Viminacijuma) pokazuju ograničen italski uticaj, uz nešto anadolskog nasleđa.

Kasnije su se naselili Goti (3–4. vek), Huni (5. vek), Gepidi, Langobardi (5–6. vek), i Avari (6–8. vek), ali su ove grupe ostavile više kulturnih nego genetskih tragova, jer su bile malobrojne ili su se povukle. Avari su vladali Panonijom, ali su Sloveni pod njima nastavili svoj život, a genetski tragovi Avara stapaju se sa lokalnim stanovništvom. Ovaj model asimilacije pokazuje da su starosedeoci Balkana, uključujući proto-Srbe, opstajali uprkos stranim uticajima.

Antički izvori o Srbima pre srednjeg veka

Iako se “dolazak” Srba vezuje za 7. vek n.e. (po vizantijskim izvorima), postoje stariji pomeni imena sličnih Srbima. Ptolomej u “Geografiji” pominje grad Serbinum u Panoniji, možda kod današnje Gradiške u Bosni, što može ukazivati na uporište proto-Srba. Strabon (1. vek p.n.e./n.e.) beleži reku Sirbis (stari naziv za Xanthos u Likiji), sugerišući da je koren “sirb-/serb-” postojao u različitim kontekstima, uključujući Balkan, mnogo pre Rimljana.

Ovi antički zapisi ukazuju da je srpski identitet, ukorenjen u jeziku i toponimima, postojao na Balkanu pre rimskog doba, suprotno narativu o “novopridošlim Slovenima”.

Teorija rasejavanja od Vinče do savremenog doba

Vinčanska kultura (5500–4500 p.n.e.) bila je jedna od prvih evropskih civilizacija, sa razvijenom zemljoradnjom, metalurgijom bakra i umetnošću. Prema teoriji rasejavanja, Vinčanci su migrirali ka srednjoj Evropi, Italiji, Skandinaviji i Britaniji, ostavljajući sličnosti u artefaktima i jeziku. Jezik Vinčanaca, iako nije sačuvan, možda je bio pra-jezik iz koga su nastali kasniji jezici, uključujući praslovenski, a savremeni srpski zadržao je elemente tog prastarog jezika.

Toponimi poput “Singidunum” (svetli grad) i “Dunav” nose drevne korene koji prethode Rimljanima. Na primer, “sinj-” (sjaj) i “don” (utvrđenje) u Singidunumu ukazuju na vinčanski fonetski sistem, dok “Dunav” (od pra-indoevropskog *danu-, reka) odražava kontinuitet od neolita. Ove reči nisu doneli Sloveni u 7. veku, već su bile prisutne u jeziku starosedelaca Balkana, uključujući proto-Srbe.

Teorija tvrdi da su Srbi prisutni na Balkanu od neolita – slovenska migracija u 7. veku bila je delimična, a Sloveni su se stopili sa srodnim proto-Srbima. Genetska haplogrupa I2 (Dinarik), dominantna kod Srba, ima duboke balkanske korene (mezolit), dok R1a (slovenska) ukazuje na mešanje tokom milenijuma, čineći srpski etnogenetski kompleks autohtonim.

Mapa kako se proširila Vinčanska Civilizacija

Centralna tačka: Vinča (6500–4500. p.n.e.)

• Početna civilizacija, duhovni i kulturni centar. Odavde kreću migracije u više pravaca.
• Poznata po pismu, metalurgiji i simbolima koji se kasnije nalaze širom Evrope i Azije.

Jug – Egipat

• Migracioni tok vodi niz dolinu Nila.
• U skladu s egipatskim predanjem o dolasku “belih učitelja sa severa” (Tot, Osiris).
• Moguća veza u piktografiji i simbolima (kosa slova, spirale, trokutasti motivi).

Istok – Anatolija, Iran, dolina Inda

• Tragovi simbola slični Vinči javljaju se u Harappa i Mohenjo-Daro.
• Veza sa ranim vedskim i proto-zoroastrijskim zajednicama.
• Sanskrit kao jezik ima korene u migracijama iz ovog pravca (kao sekundarni proizvod).

Daleki Istok – Altaj, Mongolija, Kamčatka

• Ovo je bitno: pre 10.000–8.000 godina, nivo mora je bio niži, a Beringski moreuz kopneni most.
• Ljudi iz Starčeva i Vinče mogli su migrirati peške do današnje Aljaske i nastaviti naseljavanje Amerike.

Zapad – Panonija, Karpati, Dacija

• U pravcu današnje Rumunije: Singidava, Cugir, tvrđave iz 150. p.n.e. već nose toponime sa “Singi”.
• Odatle dalje prema Alpima, Galiji, Pirinejima – prvi Kelti.

Sever i Severozapad – Skandinavija, Britanija

• Put Vinčanaca preko Elbe i Rajne.
• Moguće objašnjenje simbolike iz megalitskih kultura (Stonehenge, spirale, bikovi).

Severna Rusija i dalje – Ural, Sibir

• Migracioni tok kroz današnju Rusiju do Altaja, što se uklapa u mit o beloj rasi sa planina (Arijci, Hiperborejci).
• Daje osnov za mitove o Perunu, Svarogu i beležavanje runskih znakova koji liče na vinčansko pismo.

Severozapadna Afrika

Mogući dodir sa Berberima, koji nose arhaične reči slične srpskom jeziku (npr. tar, zar, mor).

Tragovi megalitskih kultura i istovetna spirala i piktograma uz obalu Maroka i Alžira.

Genetska postojanost i ignorisani dokazi

Genetska istraživanja potvrđuju izuzetan kontinuitet stanovništva na centralnom Balkanu – od Lepenskog Vira, preko Vinče, do danas. Više od 50% genoma današnjih Srba potiče od autohtonih balkanskih populacija iz doba pre dolaska Rimljana i Slovena. Nalazi iz Viminacijuma pokazuju da populacija iz rimskog doba genetski odgovara savremenim Srbima, dokazujući da starosedeoci nisu nestali, već su se mešali sa pridošlicama.

Mainstream nauka često zanemaruje ovaj kontinuitet, fokusirajući se na narativ o “novopridošlim Slovenima”. Međutim, jezik i toponimi poput “Singidunum” i “Dunav” ukazuju na dublju autohtonost, prisutnu pre Rimljana. Indoevropska migracija oko 3000 p.n.e. (pra-ilirski, trački, keltski jezici) nije potpuno zamenila neolitske jezike, već se nadogradila na postojeći fond, što se vidi u srpskim toponimima i rečima poput “med”, “duh”, “grom”, “brdo”, “dava”, “sin”, “tri”, “troj” koje nose drevne korene.

Srbi kao civilizacijski narod od Vinče do danas

Vinča i Lepenski Vir predstavljaju prve evropske civilizacije, a genetski i lingvistički kontinuitet potvrđuje da su Srbi njihovi direktni naslednici. Jezik Srba, sa toponimima poput “Singidunum” i “Dunav”, svedoči o prisustvu proto-Srba pre Rimljana, suprotstavljajući se narativu o “novom narodu”. Interdisciplinarni pristup (lingvistika, arheologija, genetika) dokazuje da su Srbi autohtoni narod čiji koreni sežu duboko u praistoriju.

Vinča: Kolevka evropske civilizacije.
Lepenski Vir: Prvi urbanizovani oblik života u Evropi.
Genetska istraživanja: 50%+ kontinuiteta od antičkog Balkana do danas.
Viminacijum: Srbi nisu “nestali”, već su opstali.
Lingvistički tragovi: Toponimi poput “Singidunum” i “Dunav” dokazuju autohtonost pre Rimljana.

Zaključna misao

Svi osvajači – Kelti, Rimljani, Sarmati, Avari, Osmanlije – dolazili su i prolazili, ali Srbi su opstajali, čuvajući svoje balkansko jezgro. Jezik, toponimi i genetski dokazi potvrđuju da su Srbi prisutni na Balkanu pre Rimljana, a njihovo civilizacijsko nasleđe traje od Vinče do danas. Istina se polako vraća na površinu – na nama je da je prenesemo dalje!

Literatura:

• Plinije Stariji, Naturalis Historia IV (1. vek n.e.) – pomen plemena Serbi na obali Meotskog jezera​en.wikipedia.org.
• Klaudije Ptolemej, Geographia (2. vek n.e.) – pomen naroda Serboi u Sarmatiji (Kavkaz) i grada Serbinum u Panoniji​ en.wikipedia.org​en.wikipedia.org.
• Konstantin VII Porfirogenit, De Ceremoniis (10. vek) – pomen plemena Sarbani i Krevatades u Kavkazu​ en.wikipedia.org.
• Marija Gimbutas – teorije o ranim Slavenima i identifikacija Serboi kao proto-Slavena​en.wikipedia.org.
• M. Grbić et al. (2022), Cell – genomika Balkana od bronzanog doba do danas; nalaz o ~50% lokalne i ~50% slovenske komponente kod modernih Srba ​diplomacyandcommerce.rs​p-portal.net.
• David Reich, Carles Lalueza-Fox, Ilija Mikić i dr. (2022) – naučna studija ancient DNA sa lokaliteta Viminacium, Timacum Minus, Mediana; dokaz populacione kontinuiteta i mešanja​ p-portal.net​pmc.ncbi.nlm.nih.gov.
• I. Mathieson et al. (2018), Nature – genomska istorija jugoistočne Evrope; analiza Lepenskog Vira (mezolit/neolit) i kontinuiteta haplogrupa​en.wikipedia.org​en.wikipedia.org.
• H. J. Greenfield (1990-95) – arheološka iskopavanja neolitskog naselja Blagotin; kontekst ranih zemljoradnika u centralnoj Srbiji​ haskelgreenfield.wordpress.com.
• Zoran Nikolić (2010), popularni osvrt – genetska srodnost Srba i Kelta (Velšana); teza o keltsko-slovenskom stapanju ​hercegbosna.org.
• O. M. Utevska (2017) – studija o haplogrupi I2; zaključak da je I2 dinarski ogranak starosedeočki na Balkanu ali sa najvišom raznovrsnošću u Ukrajini (što implicira migracije)​ en.wikipedia.org​en.wikipedia.org.
• Jovan I. Deretić, Olga Luković-Pjanović – predstavnici autohtone škole; tvrdnje o kontinuitetu Srba od antičkih vremena (smatraju se van mainstream nauke)​ en.wikipedia.org​en.wikipedia.org.
• Dragoslav Srejović – otkriće Lepenskog Vira; interpretacija kulturnog značaja i kontinuiteta (npr. monumentalna skulptura kao izvorna evropska umetnost).
• Lingvističke analize slovensko-tračkih i slovensko-ilirskih toponima na Balkanu (npr. radovi o paleobalkanskim substratima u srpskom jeziku).
• etc. (Napomena: Reference označene sa 【†】 u tekstu odnose se na izvorne citate i dokaze iz navedenih studija i istorijskih izvora.)​ en.wikipedia.org​p-portal.net

The post Drevni Koreni Srba: Genetika, Jezik i Istorija od Vinče do Danas appeared first on flick.rs.

Zastave je u dva navrata tokom 1911. godine vojsci uručio kralj Petar Prvi Karađorđević, sa ministrom vojnim Stepom Stepanovićem, na svečanosti održanoj na Banjici.

Sa jedne strane je, na srpskoj trobojnici, srpski grb, krunisani dvoglavi beli orao sa ocilima na štitu i deviza „Za kralja i otačastvo / s verom u Boga”, a sa druge lik Svetog Andrije Prvozvanog, uz istu devizu.

Simboli i devize na njima su vezeni svilenim koncem. Na jednom kraju lente izvezen je monogram kralja Petra Prvog Karađorđevića, uokvirena u hrastov i lovorov venac, a na drugom  je naziv puka.

Skoro sve zastave su dobile  mnogobrojna kolektivna odlikovanja za izuzetna požrtvovanja u oslobođenju teritorija iz osmanlijskog ropstva u Prvom balkanskom ratu, kao i za podvige u borbi sa Bugarima u Drugom balkanskom ratu.

Pod pukovskim barjacima srpska vojska se tokom Prvog svetskog rata borila na Ceru, Kolubari, Drini, u odbrani Beograda, povlačila se preko Albanije do Krfa, a potom preko Solunskog fronta ponovo do oslobođenja Beograda i dalje.

Izvor Politika

Kraljevina Srbija je, smenom dinastija 1903. godine, vojsci počela da posvećuje veću pažnju, oživela je pitanje zamene starih vojnih zastava novim, a po Uredbi o zastavama iz 1906. odnosno 1908. godine izražene su nove, tek 1911. godine.




Pukovske zastave, prema podacima Ministarstva odbrane, bile su u upotrebi sve do 1930. godine, iako je tada već duže od decenije postojala Kraljevina SHS i kasnije Kraljevina Jugoslavija, kada je kralj Aleksandar Prvi Karađorđević na Banjici uručio vojsci nove zastave, dok su stare predate Vojnom muzeju.

Za sada ne bih mnogo dužio nego ću predstaviti slike iz albuma. Voleo bih ako ovo gleda neki istoričar ili neko ko zna više detalja o događaju i ličnostima na slikama da da svoj komentar.

Zvanice

slika 1.

Na slici generali srpske vojske Stevan S. Hadžić – ministar vojni (1868–1931)…

slika 2.

slika 3.

Na slici đeneral Krsta Smiljanić, ban Zetske banovine

slika 4.

slika5.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević (1888-1934)…

slika 6.

slika 7.

slika 8.

slika 9.

slika 10.

slika 11.

slika 12.

slika 13.

slika 14.

slika 15.

slika 16.

Na slici Stevan S. Hadžić – ministar vojni, vojvoda Bojović…

Sokolsko društvo

Sokolsko društvo

Dodela pukovskih zastava

Srpska zastava

slika 19.

slika 20.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević…

slika 21.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević (1888-1934)…

slika 22.

slika 23.

slika 24.

slika 25.

slika 26.

slika 27.

slika 28.

slika 29.

slika 30.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević (1888-1934)…

slika 31.

Na slici Stevan S. Hadžić – ministar vojni

slika 32.

slika 33.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević (1888-1934), Stevan S. Hadžić – ministar vojni, Knez Pavle, Knez Arsen, Petar Bojović…

slika 34.

Defile trupa

slika 35.

slika 36.

slika 37.

slika 38.

slika 39.

slika 40.

slika 41.

slika 42.

slika 43.

slika 44.

slika 45.

slika 46.

slika 47.

slika 48.

slika 49.

slika 50.

Nemanjina ulica i Sava

slika 51.

slika 52.

slika 53.

Prebacivanje posmrtnih ostataka vožda Karađorđa u Zadužbinu Karađorđevića

slika 54.

Na slici Kralj Aleksandar I Karađorđević (1888-1934), Knez Pavle, Petar Karađorđević, Kraljica Marija, Kneginja Olga, Knez Arsen (Pavlov otac, odnosno stric Kralja Aleksandra)…
Oplenac 08. septembra 1930. godine, posmrtni ostaci vožda Karađorđa iz stare Topolske crkve prebačeni su u Zadužbinu Karađorđevića, Crkvu Svetog Đorđa na Oplencu.

slika 55.

slika 56.

Na slici Petar Bojović, srpski vojvoda – general (1858-1945)…

Specijalno hvala, Bojanu Gajiću, vlasniku slika, koji je omoguććio da slike kao istorijski dokumenti Srbije budu objavljene i vidljive svima. Takođe se zahvaljujem i @jagodinac koji je prvi ostavio komentare ko je ko na slikama. Takođe bi ohrabrio svakog ko prepoznaje neku ličnost ili društvo, vojnu jedinicu, objekat ili lokaciju sa slike, koja nije navedena, da se pridruži svojom informacijama. Hvala.

The post Dodela pukovskih zastava – stare slike – srpska istorija appeared first on flick.rs.